Een zoon die 50 wordt is een feest en een speciaal cadeau waard. Met het ouder worden ervaar ik dat de dingen van waarde vooral je herinneringen zijn. Momenten die ik deelde met wie me lief zijn. Samen eten en drinken is vaak onderdeel van het samenzijn. Voor een jarige die dol is op espresso en een prachtig espressoapparaat heeft heb ik deze lepels ontworpen. Op de foto's zie je de test lepels van messing plaat en de twee bewerkingen die de Argentium plaat ondergaat. De plaat is deels gesmeed en gepolijst. Daarna is de plaat gevouwen en deels gematteerd. Het vouwen van de plaat luistert erg nauw. Wanneer de vouw niet goed in het midden zit ontstaat er een gekke bocht die niet gecorrigeerd kan worden. De doos waarin de lepels bewaard worden is gemaakt van ruw kersenhout dat ik verzaagd heb. Het heeft twee compartimenten, waardoor het in tweeën gezaagd kan worden. Voor de beide zonen van de jarige ontstaat zo te zijner tijd een eigen doosje met 5 lepels en een mooie herinnering aan hun vader en het verjaardagsfeest. Vandaar de titel 50/50.

Toen ik iemand vertelde dat ik blij was dat ik een van mijn ringen in een kloeke herenmaat had verkocht, kreeg ik bovenstaande vraag. Bij het ontwerpen van een sieraad ben ik bezig met het zoeken naar vormen die tot de verbeelding spreken. Of de drager van een sieraad een vrouw of een man is, of iemand die zich geen van beide voelt, speelt voor mij bij het ontwerpen geen rol. Uit praktisch oogpunt maak ik de ringen op mijn maat. Zo kan ik uitproberen of een ring draagbaar is en mezelf als fotomodel gebruiken. Het kwam dan ook als een verrassing toen ik een verzoek kreeg om een ring in een herenmaat te maken. De bonus was dat deze man, net als ik, houdt van het werk van de Spaanse kunstenaar Eduardo Chillida. Omdat hij in Parijs woont en ik in Maastricht, hadden we contact via e-mail. Daardoor kostte het bepalen van de ringmaat meer moeite, maar het is gelukt. Geprint en gegoten in Duitsland en afgewerkt in Nederland, vond het een thuis in Frankrijk.

In mijn atelier verzamel ik mijn vondsten. Er zijn verschillende soorten vondsten. Een van de soorten is de categorie ruw materiaal. Stukken hout uit een container. Neutraal van vorm en geschikt om te gebruiken voor een mal bijvoorbeeld. Er zijn ook vondsten, die direct een beeld bij mij oproepen. Die liggen gesorteerd in bakjes of bakken. Baksteen bij baksteen, ijzer bij ijzer enz. Ook zijn er doosjes waarin vondsten liggen die bij elkaar horen. Niet samen gevonden, maar dingen waarvan ik het gevoel heb dat ze samen horen.

Regelmatig reageer ik op zogenaamde open calls om werk te maken voor een tentoonstelling. Ik vind het fijn om mezelf op deze manier uit te dagen. Natuurlijk is het ultieme doel geselecteerd te worden. Tot nu toe kwam ik niet verder dan selectie ronde 2. Het is daarom extra fijn om voor Devotional Jewellery geselecteerd te zijn. Helaas was ik niet in de gelegenheid om bij de opening in Padua aanwezig te zijn, want kunst komt het best tot zijn recht als je het in echt ziet. Gelukkig heb ik via Instagram en andere kanalen toch een goed beeld kunnen krijgen van hoe mooi de andere werkstukken zijn en met hoeveel liefde en zorg de tentoonstelling is vormgegeven.

De cyclus van het leven is compleet met de dood. Soms een last, maar vaak met trots, draag je de herinneringen aan een geliefde de rest van je leven met je mee.

Het verwerken van verschillende materialen vind ik een fijne uitdaging. Elk materiaal heeft zijn karakter met voordelen en beperkingen. Zilver is hard, maar kan omgesmolten worden als het eindresultaat niet naar wens is. Hout is zachter, maar een stuk dat te kort wordt afgezaagd kan niet onzichtbaar verlengd worden. Zo'n blokje eindigt bij mij niet in de afvalbak, maar in een doos. Allerlei andere stukjes wachtten daarin op een nieuwe kans. Zo bewaar ik ook de afgeknipte schachten van mijn laarzen. Het is heel fijn leer en ik heb vaak maar kleine stukjes nodig. Om de Argentium kaarshouders te beschermen voor krassen, heb ik in de uitsparing van de houten delen, reepjes van dit leer hergebruikt. Om ze mooi in verstek te kunnen snijden is een scharnieranker heel handig. Mijn juweliersgereedschap doet ook dienst als leerbewerkingsgereedschap.

Van 21-11-2021 tot en met 20-02-2022 exposeren Maike Denker, Studio SUFI, Dorieke Schreurs, Bronwen Jones en ik bij Studio D'O. De galerie is open op afspraak en op zaterdag van 13.00-16.00 uur en elke eerste zondag van de maand van 13.00-16.00 uur. Afhankelijk van de op het moment geldende corona maatregelen kan het zijn dat je voor een bezoek online moet reserveren. Zoals de titel van de expositie al aangeeft geven de kunstenaars hun visie op wat volgens hen luxe definieert. Luxe hoeft in elk geval niet ten koste te gaan van de natuur.

Daarvoor volgde ik een workshop bij Dorieke Schreurs van Studio D'O. Zij weet heel veel over het maken van anorganische pigmenten. Ze gebruikt die pigmenten in haar eigen schilderijen, maar geeft haar kennis ook door met workshops en als freelance docent. Wie liever alleen maar schildert kan pigmenten bij haar kopen. Dorieke onderzoekt materialen en mogelijkheden om een duurzame ontwikkeling in het maken van kunst te realiseren. In mijn zoektocht naar duurzame materialen kwam ik haar werk tegen.

Nadat een beeld klaar is komt de volgende klus. Fotograferen en teksten schrijven voor de website. Mijn werkstuk bepaalt waar de fotoshoot is. Het atelier, de tuin, de woonkamer en zelfs de wc kan hiervoor dienst doen. Meubels worden verschoven, planken en doeken geselecteerd om te dienen als achtergrond. Na het fotograferen van mijn Taurus ging alles weer terug op zijn plaats. Terwijl ik even later op de bank zit schijnt het herfstzonnetje door het glas-in-loodraam. Moeder natuur trakteert!

Onze kat is een schatje. Hij geniet van de tuin maar racet ook graag door het huis. Een botsing met een van mijn beeldjes was dus te verwachten. Met berusting raapte ik de onderdelen op en bracht ze naar het atelier. Weer wat geleerd, want tin is bros en de figuurtjes waren te dun. Vanaf nu maak ik mijn tinnen beeldjes met een intern ijzeren geraamte. Gelukkig bewaar ik mijn mallen en kon ik het opnieuw gieten. Nu hoef ik alleen nog te beslissen of ik de brokstukken omsmelt of dat ik er misschien broches van maak.

Helaas moet je kunst in het echt zien. Ik vind dat jammer, omdat niet iedereen de mogelijkheid heeft om een museum te bezoeken. Gelukkig zijn er buiten musea nog andere mogelijkheden. Er staan heel veel beelden op pleinen en in parken. Die kun je gewoon gaan bekijken en die mag je zelfs aanraken! Er zijn ook galeries die je kunt bezoeken. Als je het een beetje eng vindt om daar binnen te stappen, dan kun je ook een kunstmarkt bezoeken. Het gaat er namelijk niet om dat je kunst ziet van een beroemde kunstenaar. Het gaat erom of je geraakt wordt door een kunstwerk, niet of je het kunt begrijpen of betalen. Je kunt gewoon plezier hebben om naar iets te kijken omdat je van de kleur houdt.

De tv kan mij vaak niet boeien. Ik lees liever een boek of ben aan het schetsen als ik niet in mijn atelier werk. Toch hou ik wel van bewegende beelden. De beelden van Jean Tinguely bijvoorbeeld. Het bezoeken van zijn museum, in Basel Zwitserland, staat op mijn wensenlijst. Tot mijn grote plezier kwam het Tinguely museum in augustus naar Maastricht toe. Onder het motto Museum Tinguely Ahoy maakte het museum een reizende tentoonstelling op een boot. Het vierde hiermee zijn 25-jarig jubileum. Jean Tinguely (1925-1991) is een innovatieve Zwitserse kunstenaar uit de twintigste eeuw die werkte met afvalmateriaal. In een speciaal omgebouwde schuit ging de expositie langs plaatsen die relevant waren voor Tinguely's artistieke carrière, zoals Parijs, Antwerpen, Maastricht en Amsterdam. Op de foto zie je een deel van de tentoonstelling in de romp van het drijvende museum. De video laat het spectaculaire fonteinbeeld op het dek zien. Het mooie van kijken naar kunst voor mij is niet alleen het plezier tijdens het kijken zelf. Vaak merk ik dat ik door het kijken naar kunst op een andere manier de wereld om me heen ervaar. Na mijn bezoek aan de boot zat ik in onze tuin. Keek ik toch anders naar de zoemende bijen. Kinetische kunst van Tinguely en kinetische kunst van moeder natuur.

Ik ontwikkelde mijn liefde voor de natuur al op jonge leeftijd. We gingen vaak wandelen en mijn vader vertelde ons dan allerlei wetenswaardigheden over de bebouwing. Mijn moeder kende bijna elke plant die we onderweg tegenkwamen en mijn broer kende de vogelgids helemaal uit zijn hoofd. Een bezoek aan deze tentoonstelling is bijna vanzelfsprekend als je, zoals ik, van de natuur en van tuinieren houdt.

Tijdens mijn studies leerde ik deze Engelse beeldhouwer kennen in MUHKA in Antwerpen. Daar zag ik voor het eerst zijn werk. Hij maakte in die tijd tochten door het platteland en verzamelde natuurlijke materialen en huishoudelijk afval, waarmee hij zijn werk maakte. Vanaf midden jaren tachtig werkte hij niet meer met losse plastic onderdelen, maar begon hij grote bronzen sculpturen te maken. Sinds het einde van de jaren tachtig maakt hij ook veel tekeningen. Op deze tentoonstelling waren verschillende van zijn tekeningen te zien en het was de eerste keer dat ik Cragg's tekeningen zag. De dynamiek van zijn beelden werd versterkt door het grijze, winderige weer. Ik heb heerlijk uitgewaaid en kreeg ook nog een nieuw idee voor een volgende reis. Tony Cragg's Skulpturenpark Waldfrieden, waar zijn sculpturen staan opgesteld. In de tentoonstellingshal zijn werken van collega beeldhouwers te zien. Gelukkig ligt Wuppertal niet ver van Maastricht.

< de Mirror ring en de daarvan afgeleide Circle of life ring >

Afwegen wat je wel en niet deelt is heel persoonlijk. Ik kijk naar wat ik interessant vind van iemand die mij boeit. Zo kijk ik heel graag naar foto's van ateliers. Volgens mij niet alleen vorm van voyeurisme, maar het is ook informatief. Er zijn vaak handige oplossingen te zien. Hoe je iets op kunt bergen of een stuk gereedschap kunt maken van iets dat je al in huis hebt. Vandaar dat ik op mijn homepage een foto van mijn atelier gezet heb.

Ik wil helemaal niet bloggen. Het liefst zit ik in mijn atelier te werken. Wat ik daar doe heeft voor mij waarde. Bloggen, Instagram en een website kosten tijd en leidden af. Toch heb ik een eigen website gemaakt, een Instagram account en zelfs een aantal blogs geschreven. Niks is zo inconsequent als de mens, nietwaar.

Soms heb je het verlangen om iets te maken. Zo wilde ik graag iets maken, nadat ik in het journaal opnieuw hartverscheurende beelden van vluchtelingen zag. Er zijn zoveel verschillende redenen waarom mensen voorgoed hun thuis verlaten. Ik kan geen dictators wegsturen, natuurrampen tegenhouden of ander onrecht ombuigen naar recht. Toch moest ik iets doen met het verlangen om die grote anonieme getallen een gezicht te geven. Tijdens het wandelen viel mijn oog op de scherven op mijn pad. Gebroken, gehavend en van waarde ontdaan. Daar kon ik wel iets mee, dus nam ik ze mee naar mijn atelier. De derde foto heb ik gemaakt in september 2018. Tot eind 2019 heb ik verschillende keren geprobeerd om iets te maken van mijn scherven, maar kon niets vinden waar ik tevreden over was. Tot ik op het idee kwam om de stenen te slijpen tot ovalen cabochons. Plots veranderde oude tegels in portretten. Van genegeerd naar gezien en gewaardeerd, zodoende kreeg het de titel Neglected-respected # 1, 2 en 3.

Onze hond moet regelmatig op mij wachten omdat ik een stuk ijzer, tegel of steen moet uitgegraven tijdens onze wandelingen. Mijn vondsten gebruik ik op verschillende manieren. In dit geval zag ik in de vorm van dit stuk ijzerdraad meteen een nieuwsgierig onderzoekend wezen. Ik heb het min of meer gebruikt zoals ik het gevonden heb en de tinnen kop en pootjes eraan gegoten. Uit mijn verzameling oud ijzer komt het staartje van prikkeldraad dat ik een andere keer had gevonden.

Als klein meisje ging ik al met mijn ouders en broertje naar galeries, musea, oude gebouwen en kerken. Door mijn opleiding aan de kunstacademie kan ik nog meer genieten van de kunst die ik overal ga bekijken. Inmiddels heb ik een verzameling catalogi en andere kunstboeken. In plaats van tv-kijken blader ik liever in mijn kunstboeken.

Verbeter de wereld, begin met jezelf. Vanuit dat idee probeer ik mijn steentje bij te dragen aan het verantwoord omgaan met het milieu. Zo werden de scherven van een lamp die ongelukkig sneuvelde geen afval, maar materiaal. Van een grote scherf heb ik ovalen geslepen, die ik verwerkt heb in een ketting. De vierkante messing draad, die daarvoor gebruikt is, heb ik getrokken van messing staafjes die ik vond op een bouwplaats.

Het beheersen van verschillende technieken is voor mij heel belangrijk. Voor het omzetten van ideeën in vormen heb ik verschillende materialen en technieken nodig, om niet gehinderd te worden door technische beperkingen. Toen ik zag dat Peter Vermandere een workshop gieten organiseerde in zijn atelier in Antwerpen, heb ik me meteen ingeschreven. Zo heb ik opnieuw voor een week een hotel geboekt  in Antwerpen en ben ik op maandagmorgen heel vroeg in de trein gestapt. In Idar Oberstein, tijdens de International Summer Akademie 2018, had ik al van diverse deelnemers gehoord datze de workshop die ze bij Peter hadden gevolgd heel goed vonden. Ik kan niet anders zeggen dan dat ze gelijk hadden. Peter heeft heel veel verschillende technieken aangedragen en bood volop ruimte om te experimenteren. Voor de klassiek verloren was techniek moet je investeren in een smeltoven en een keramische oven, wat niet voor iedereen is weggelegd. Met de andere technieken kun je min of meer meteen aan de slag in je eigen atelier. Het gieten van tin in siliconenmallen en vormzand biedt veel ruimte om te experimenten en maakt het mogelijk om je ideeën sneller te ontwikkelen. Bij mij kwamen de zoömorfe figuren weer tot leven. Veel van mijn eerste beelden en objecten waren geïnspireerd op de vormen van dieren. Wellicht dat de studie biologie van mijn dochter en haar stage aan het Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen te Brussel ook de geest rijp had gemaakt. Feit is dat ik na jaren waarin ik steeds abstracter was gaan werken weer terug kwam bij dierfiguren. Een hele fijne ontdekking, omdat ik er meer en meer achter kom dat ik een verhalen verteller ben. Daarnaast is het mij ook duidelijk geworden dat ik in mijn sieraden niet al mijn ideeën kwijt kan en ik dus meer beeldhouwer ben dan gedacht. Met een schat aan informatie, een berg aan inspiratie en een vracht aan vragen voor mezelf ben ik na 5 dagen terug naar Maastricht gereisd. Met een super lekker taartje van banketbakker chocolatier Delrey voor de thuisblijvers.

Tijdens de tweede week ben ik op dinsdagmiddag snel naar DIVA gewandeld. Diva is het diamantmuseum met een hart voor zilver, zoals ze dat zelf zeggen. Ik had maar een half uur om de expositie van de Jewelry Award 2018 te gaan bekijken voordat het museum ging sluiten, want de lessen bij HRD eindigen om 17.00 uur. Terwijl ik op adem kwam genoot ik van de juwelen en de mooie manier waarop ze waren tentoongesteld. Er was ook een rek met folders met informatie over de Jewelry Award en zijn geschiedenis. Ik werd positief verrast met een foto van mijn Beloved memories broches.

Het beoordelen van diamanten gebeurt aan de hand van een standaard methode waarbij je elke diamant beoordeelt op de 4 C's, Carat, Clarity, Colour en Cut.

Iets meer dan een jaar nadat ik de eerste prijs had gewonnen bij de Jewelry Award 2017, ging ik naar Antwerpen om mijn eerste prijs te gaan verzilveren. De Diamond Grading cursus startte op 1 oktober en duurde 3 weken. Door de week sliep ik in een hotel in Antwerpen en in de weekenden ging ik met de trein terug naar huis. Ik genoot van de treinreis vanwege het prachtige landschap dat voorbij trok en het gemak van een korte wandeling van het centraal station naar HRD. In mijn Nederlandstalige cursus zaten maar 4 studenten. We kregen elk een vaste werkplek met een eigen microscoop, een gereedschapsset, een cursusboek, een heleboel diamanten om mee te oefen en werden begeleid door een fantastische docent. Het plaatsen van een diamant onder de microscoop, was veel moeilijker dan dat ik had dacht. Toch kregen we dat alle vier snel onder de knie. Het interpreteren van wat je allemaal kunt zien aan een diamant onder de microscoop kostte daarentegen 3 weken. Op mijn wandelingen van en naar het hotel en de HRD kwam ik elke dag langs het centraal station. Na een dag in een donker klaslokaal gekeken te hebben naar fonkelende diamanten, kon ik meer nog dan normaal genieten van het avond zonnetje.

De buitenkant van veel stenen laat niet meteen zien hoe de steen eruit komt te zien als je deze bewerkt en polijst. Door stenen in plakken te zagen kun je zien welke schatten er aan de binnenkant verborgen liggen en krijg je ook handzamere stukken om mee te werken. Op de linkerfoto staat de grote steenzaag uit de werkplaats. Het koelen van de steen en de diamantzaag gebeurt met olie. Met het wiel rechts bij het blauwe blokje beweeg je de steen heel langzaam richting het zaagblad, zodat de zaag en de steen niet breken. De plexi kap beschermd je tegen de opspattende olie met steengruis. Geur van de olie gaf me het gevoel dat ik bij een tankstation stond. Op de foto in het middel zie je plakken steen en twee cabochons. Helemaal rechts staat een kleine zaagmachine die gekoeld wordt met water, waar je van de plakken van de middelste foto grondvormen kunt zagen om verder te verwerken aan de slijp- en facetteermachines.

De workshop Cut, Grinding and Polishing gegeven door Alexander Friedrich was in de steenslijpwerkplaats van de Trier University of Applied Sciences op de Campus in Idar-Oberstein, Duitsland. Op de foto's staat een deel van de machines waarmee we hebben leren werken. Helemaal links staan de slijpmachines met slijpschijven in verschillende grofheden, waarmee van een ruwe steen een cabochon geslepen kan worden. De steen en slijpsteen worden gekoeld met water en de roze doekjes zorgen ervoor dat het water zonder al te veel gespetter op de slijpsteen komt. Op de middelste foto staan de machines waarmee de stenen gepolijst kunnen worden. De slijpschijven zijn gemaakt van bakeliet en de schijf voor hoogglans polijsten van vilt. Voor het facetteren worden de machines gebruikt op de rechter foto. Een facet is een klein recht vlak aan een steen en daarvoor gebruik de vlakke zijde van een metalen schijf en een polijstpasta's in verschillende grofheden.

Door mijn opleiding als beeldhouwer vind ik het heel fijn om mijn eigen stenen te slijpen. Tot nu toe heb ik stenen gebruikt die vooral bij beeldhouwen gebruikelijk zijn. Dat soort stenen zijn eigenlijk niet geschikt voor het gebruik in sieraden. Ik droomde er al lang van om edelstenen te leren slijpen. De International Summer Academy in Idar-Oberstein bood de mogelijkheid om mijn droom uit te laten komen. De workshop Cut, Grinding and Polishing gegeven door Alexander Friedrich heeft mijn stoutste dromen overtroffen. Door het grote vakmanschap van Alexander, maar ook al de mensen achter de schermen zoals het kookteam, die mij en de andere deelnemers hebben verwent met hun heerlijke maaltijden, de organisatie en natuurlijk de andere deelnemers was het een onvergetelijke week. Op de foto's de transformatie van een ruw stuk Girasol, een bijna kleurloos, doorzichtig edelopaal met blauwachtige lichtschijn, naar een gepolijst stuk met gravering aan de onderkant.

Het is ontzettend leuk om mijn serie broches Beloved memories te zien tussen het werk van de andere prijswinnaars van de Jewelry Award in Jewels & Watches. Het thema van de Jewelry Award van 2018 is Barok. Ik ben benieuwd naar de werkstukken van de afstudeerstudenten van dit jaar.

Gisteren is een van mijn dierbaren overleden. Over enkele maanden zou ze 98 geworden zijn. Met een groot hart vol van liefde voor de natuur en de mensen. Een fabelachtige goede verteller en ze was bovenal heel erg wijs. Toen mijn serie broches Beloved memories klaar was ben ik haar gaan bezoeken en was zij de eerste die ze mocht zien. Nadat ik op vrijdag de eerste prijs gewonnen had bij de Jewelry Award, ging ik op zaterdag apetrots aan haar vertellen dat "wij" gewonnen hadden.

Diamondland, Antwerpen, België, v.l.n.r.: Lydia Segers, Jewelry Award / Katrien De Corte, chief officer education HRD / Saskia Tossaint / Nico Delaide, Jewelry Award

De nominatie voor de Jewelry Award 2017 is voor mij de kers op de taart naast het behalen van mijn diploma juwelier goudsmid.